Plantaardige eiwitten

Favaboon

De favaboon (Vicia faba L.), beter bekend als de tuinboon of veldboon behoort tot de oudste gewassen ter wereld. Het is een belangrijke eiwitbron in de voeding in onder andere Noord- en Oost-Afrika, West- en Oost-Azië en het Midden-Oosten. Door het advies om meer plantaardig en minder dierlijk te eten is er vernieuwde aandacht gekomen voor de favaboon.

In het kort:

• De favaboon is goed te verbouwen in Nederland. De beste inzaaiperiode is tussen half februari en eind maart, tussen half augustus en half september kan geoogst worden.
• De favaboon is een peulvrucht. De Gezondheidsraad adviseert wekelijks peulvruchten te eten, omdat consumptie van peulvruchten leidt tot verlaging van het LDL-cholesterol.
• Favabonen zijn voedzaam en bestaan – afhankelijk van onder andere ras en teeltomstandigheden – op basis van droog gewicht voor 20-41% uit eiwit en 51-68% uit koolhydraten, met name zetmeel.
• Het aminozuurprofiel van de favaboon is vergelijkbaar met die van soja. Alleen het gehalte aan methionine en tryptofaan is lager dan in soja.
• Favabonen kunnen na bereiding gegeten worden. Daarnaast kunnen zij bewerkt worden tot meel of tot eiwitconcentraat of isolaat, welke als ingrediënt in producten kan worden gebruikt.
• Eiwitingrediënten afkomstig van de favaboon hebben de potentie om als schuim-, emulgeer- en geleermiddelen gebruikt te worden voor de productie van zuivel- en vleesalternatieven.
• De favaboon bevat van nature zogenaamde anti-nutritionele factoren welke de biologische beschikbaarheid van eiwitten en mineralen negatief beïnvloeden. Het isoleren van fava-eiwit verhoogt de nutritionele waarde en biobeschikbaarheid.
• Favabonen hebben, net als andere peulvruchten, een specifieke smaak die niet iedereen waardeert. De smaak van favabonen is door bepaalde bewerkingsmethoden te neutraliseren.